Wij zijn Synthia, Valerie, Yessica en Jelena. Vier studentes communicatiemanagement aan Thomas More in Mechelen. Hier vind je onze visie op de nieuwste trends en laatste ontwikkelingen binnen de communicatiewereld. Veel leesplezier en jouw visie en reactie is ook altijd welkom!
Cameron Russel, een model voor meer dan 10 jaar, begint met de zin ‘image is powerfull, but also superficial’. Hoe we er vandaag de dag uitzien, heeft een zeer grote impact op ons leven.
Cameron verteld ons hoe ze een model is geworden. Een model in onze cultuur en onze ogen, is iemand dat lang, dun en blank is. Zij voldeed en voldoet nog steeds aan dat plaatje. Ik denk dan hoezo blank? Je ziet ook toch modellen met een donkere huid? Cameron stond een modeshow bij met meer dan 600 modellen, waarbij er slechts 27 ervan waren met een donkere huid. Hierdoor snap ik weer even beter wat ze bedoelt met dat ‘plaatje’ waar we in moeten passen, waaronder dus ook een lichte huid.
Cameron ondervindt dat steeds meer kleine meisjes een droom hebben om model te zijn. Waarom nu juist een model, wanneer je alles kan worden wat je wil? Model zijn lijkt leuk, maar er is een kantje aan wat iedereen (waaronder ikzelf) even vergeet, tot dat Cameron het ons verteld.
Model zijn, is praktisch steeds hetzelfde doen. Mensen beoordelen je harder dan normaal op je uiterlijk. Wanneer je na 10 jaar als lingeriemodel gaat solliciteren voor een job, zullen ze wel even raar opkijken. Zo heb ik er inderdaad nooit over gedacht, want model zijn, blijft niet duren. Er schuilt een heel ander verhaal achter de foto’s die je ziet.
Ze verteld dat de foto’s die je van haar ziet, niet weerspiegelen aan haar persoonlijkheid. Fotograven, stylistes, make-up artists enz. Zij maken de persoon op de foto, maar niet wie dat ze werkelijk zijn en dat vergeten we soms wel allemaal eens.
Cameron kreeg vaak de vraag of ze gratis dingen verkreeg. Dankzij haar werk kreeg ze inderdaad veel gratis waaronder kleding, schoenen, enz. Maar zij kreeg ook dingen ‘gratis’ door haar looks, wat anderen niet kregen. Zo werd ze ooit eens tegengehouden door een agent, die haar later zonder een boete liet doorrijden. Gewoon omdat ze er goed uitzag.
De laatste vraag die ze vaak te horen krijgt is simpel: ‘Hoe is het om een model te zijn?’ Ze antwoord altijd dat het leuk is om te reizen en om met talentvolle geïnspireerde mensen te werken en die dingen zijn ook waar, maar dat is maar de helft van het verhaal. Wat modellen nooit zeggen is dat ze onzeker zijn, maar dat zijn ze wel degelijk. Cameron moet elke dag nadenken over hoe ze er moet uitzien.
Wat Cameron wil duidelijk maken is, dat wanneer je mooi, dun bent en prachtig haar hebt, je niet persé gelukkiger bent dan anderen.
Jelena Corbeels
Nu dat de verkiezingen er weer aankomen en de campagnes hier volop voor lopen, organiseerde Thomas More Mechelen op 8 mei een verkiezingsdebat voor zijn studenten communicatiemanagement en journalistiek, waaronder ik. Het was het tweede debat dat ik bijwoonde en tot mijn verbazing ook wel het meest interessantste. Ik keek er tegenop dat ik hier naar toe moest, omdat ik ook amper met politiek bezig ben. Maar achteraf gezien was het niet slecht dat ik dit debat had bijgewoond.
Zes partijen waren aanwezig, waaronder Pvda, SPA, NVA, Open VLD, Groen en het Vlaams Belang.
Het debat bestond uit het aanhalen van vier vragen, die ons allemaal bekend in de oren klinken. De eerste vraag ging over het afschaffen van GAS-boetes, wat best wel een interessant onderwerp was. De andere vragen luidde; ‘Overdrijft men in het klimaatprobleem?’, ‘Zijn migranten een bijdrage voor dit land’? en tot slot een vraag rond pensioenen.
Het debat duurde in totaal een tweetal uur, dus over elk onderwerp werd dan ook een stevige tijd gedebatteerd. Ik moet wel zeggen dat mijn aandacht bij de laatste vraag niet meer zo goed te vinden was. De eerste drie vragen heb ik wel met volle aandacht gevold, wat zeker niet slecht is voor iemand dat alles behalve iets van politiek afweet. Ik besef ook wel dat dit zou moeten veranderen onder studenten. We weten eigenlijk te weinig af van de politiek in België en dat ligt enerzijds aan ons zelf, maar ook aan de partijen zelf.
De enige moment dat ik in contact kom met politiek, is wanneer het weer tijd is om te gaan stemmen. Ik ben dan eigenlijk verplicht om er toch maar even mijn aandacht op te vestigen. Dit zou moeten veranderen, want ik ben zeker niet de enige student dat te weinig afweet van de politiek in dit land. Het is toch wel belangrijk om hier van wat meer op de hoogt te zijn, zeker naar de toekomst toe, wanneer we gaan solliciteren voor een job bijvoorbeeld. Wat niet wil zeggen dat ik de popelen sta om elke dag lange saaie artikels hierover in de krant te moeten lezen.
Ik vind dat de partijen zelf zich ook meer zouden mogen richten op studenten en dit was zeker een eerste goede stap van Thomas More om studenten op een aangenamere en moderne manier in contact te laten komen met politiek. Dankzij dit debat, weet ik niet alleen op wie ik ga stemmen, maar weet ik nu ook waarom.
Jelena Corbeels
Oberbaumbrücke is de mooiste brug van Berlijn die zich bevindt aan het einde van de East Side Gallery. Deze brug is ontstaan voor het verbinden van Kreuzberg en Friedrichshain. De brug is nu een symbool van het Berlijnse district Kreuzberg-Friedrichshain. De brug werd ontworpen in 1894 door architect Otto Shan. Deze ontwierp voor de brug 2 torens van ongeveer 34 meter hoog. Deze torens moeten een herinnering brengen aan de vroegere functie van de brug, namelijk een waterpoort. Twee jaar later in 1896 was de brug klaar.
Tijdens de tweede wereldoorlog werd de brug enorm beschadigd, maar werd na de val van de Berlijnse muur terug gerenoveerd. Later in 1996 werden er twee grote neonlampen aan het stalen middengedeelte van de brug geplaatst. Deze werd ontworpen door kunstenaar Thorsten Goldberg. Iedere 6 seconden laten de lampen het spel ‘schaar-steen-papier’ tonen. Vandaar ook de naam Stein-Papier-Schere voor het werk.
Ook bestaat de brug uit 2 verdiepingen. De eerste verdieping is voor auto’s, fietsers en wandelaars. Op de tweede verdieping erboven rijdt de trein, genaamd U1, van de U-bahn. U-bahn is de metrolijn van Berlijn.
Wat deze brug net zo speciaal maakt, is dat je een prachtig uitzicht hebt over Berlin Mitte. Dit is een stadsdeel in het centrum van Berlijn. Wat ik zeker niet mag vergeten te melden voor de feestbeesten onder ons, is dat er rond bepaalde periodes in het jaar feestjes op de brug plaatsvinden tot in de vroege uurtjes. Onder de brug bevindt zich ook de bekende club de Matrix, een party gegarandeerd!
Achter de Oberbaumbrücke ligt ook het Oberbaum-city, wat ook een bezoekje waard is.
Jelena Corbeels
25 mei is het zover: Vlaamse, federale én Europese verkiezingen. Naar aanleiding van deze dag organiseerde Thomas More op donderdag 8 mei een verkiezingsdebat voor de studenten communicatiemanagement en journalistiek. Aan tafel zaten: Bart Somers (Open VLD), Caroline Gennez (SP.a), Dirk Tuypens (pvda+), Kristof Calvo (groen), Servais Verherstraeten (CD&V) en Wim Wienen (Vlaams Belang).
Eerst kreeg elke vertegenwoordiger één minuut de tijd om de kern van het verkiezingsprogramma van zijn/haar partij mee te delen. Daarna werd er gedebatteerd over een vijftal stellingen die de studenten vooraf mee hadden kunnen kiezen via een online enqûete. In het begin ging het er heel kalm aan toe maar daarna gingen de sprekers wel harder op in hun standpunten en zag je duidelijk de verschillen en overeenkomsten tussen de verschillende partijen.
Zoals de meerderheid van mijn leeftijdsgenoten ben ik eigenlijk niet veel bezig met politiek. Voor de toekomst waarin wij zullen leven is het echter wel belangrijk dat er verstandige beslissingen gemaakt zullen worden, zowel op nationaal als internationaal vlak. Hierbij speelt de partij die de verkiezingen zal winnen natuurlijk een belangrijke rol.
Eerlijk is eerlijk, ik stond niet echt te springen om naar het debat te gaan. Maar uiteindelijk ben ik wel tevreden dat ik erbij was. De stellingen en de tijd die iedere spreker kreeg waren naar mijn mening iets te beknopt om echt een volledig beeld van elke partij te krijgen, maar het heeft mij toch geholpen om de belangrijkste punten van elk van hen te begrijpen. Ook heeft dit debat mij doen inzien dat ik best wel wat meer met politiek mag bezig zijn want het blijft heel belangrijk voor het land en de wereld waarin we leven.
Ik wist ook totaal nog niet op wie ik zou stemmen maar het debat (en het wat verder nadenken over de standpunten van de partijen) heeft mij daar toch wel bij geholpen. Al bij al was het dus zo erg nog niet om twee uurtjes op te offeren aan dit debat.
Valerie Ansoms
Communicatiemanagement
Waar krijg jij de beste ideeën en het meeste inspiratie? Op de trein, bus, in de zetel, op café? Volgens Jason Fried, software ondernemer, kunnen wij op al deze plekken werken. Op kantoor daarentegen verloopt dit vaak minder vlot. Op Ted.com legt Jason zijn theorie uit over deze werkparadox.
Tijdens je werk wil je niet gestoord worden, net als wanneer je slaapt. Slaap en werk hebben nog andere overeenkomsten. Het zijn beide gebeurtenissen die bestaan uit fasen. Om de echte, diepe slaap te verkrijgen moet je eerst door die verschillende fasen heen, hierbij is het belangrijk van niet gestoord te worden. Zo is het ook wanneer je probeert te werken.
Volgens Fried zijn er op het kantoor verstoringen die je op andere plaatsen niet vindt. Je werkdag wordt versnipperd in werkmomenten omdat je vaak wordt afgeleid wanneer je met iets bezig bent, er wordt een vraag aan je gesteld of je neemt een pauze. Managers en bazen laten je vaak denken dat de echte afleidingen op het werk sites zoals Facebook, Twitter en Youtube zijn. Sommigen verbieden deze sites zelfs.
Tien jaar geleden maakte niemand zich druk als iemand een rookpauze nam. Waarom is het dan een probleem als werknemers even Facebook of Twitter bezoeken? Dat zijn gewoon de hedendaagse rookpauzes. De echte problemen in moderne kantoren noemt Fried de ‘M&M’s’: managers en meetings. Managers moeten controleren of het werk goed gedaan wordt en blijven je storen op de verkeerde momenten.
Ook organiseren managers meetings. Werknemers moeten stoppen met wat ze aan het doen zijn om allemaal samen naar deze meetings te komen. In meetings praat je over dingen die je later moet gaan doen, er wordt dus niet gewerkt en het werk op de huidige moment wordt onderbroken. Meetings zijn ook heel duur: als er tien werknemers aanwezig zijn op een één uur durende meeting verlies je tien uur aan productiviteit.
Fried heeft enkele suggesties voor managers om van het kantoor een betere werkplek te maken:
1.‘praatloze donderdag’: las één dag (bijvoorbeeld de eerste donderdag van elke maand) in waarop er op kantoor niet gepraat mag worden. Je zult ontdekken dat er een enorme hoeveelheid werk wordt verricht als niemand met elkaar praat.
2. schakel over van actieve naar passieve communicatiemodellen door e-mails en instant messaging te gebruiken: zo kies je zelf wanneer je ‘gestoord’ wordt, je kiest je eigen werkschema.
3. schrap meetings: alles verloopt ook goed als je wat minder meetings per maand houdt.
Valerie Ansoms
Communicatiemanagement
Na het overvloedig posten van selfies op social network sites, is de nieuwste trend in Hollywood het maken van een Twitter of Facebookaccount voor… je huisdier!
Popzangeres Britney Spears kwam als eerste met het idee om een Twitter-account aan te maken voor haar hondje ‘Hannah Spears’. Op Twitter heeft Hannah Spears nu al meer dan 1000 tweets gepost (rara hoe zou haar hondje dàt doen?) en heeft de kleine Maltezer nu al meer dan 60 000 volgers!
Maar Britney kon haar idee niet lang voor zichzelf houden, want ook de pup van Jessica Hart is op sociale media te vinden. Door bijna dagelijks foto’s te posten van de dieren (of zijzelf poserend met hun huisdier, kwestie van ook in de picture te staan), houden de sterren hun fans up-to-date.
Ook het Britse topmodel Cara Delevingne voegde onlangs een Instagram account toe voor haar konijntje ‘Cecil Delevingne’. Al bijna 51 000 Instagrammers volgen nu de belevenissen van Cara’s konijntje, en daarmee sluit deze zich aan bij de reeks ‘beroemde beestjes in social media land’.
Cara (zelf met 5,2 miljoen volgers op haar eigen Instagram-account) postte in naam van Cecil dit bericht op het konijntje zijn instagram: “Ik stel jullie voor aan mijn nieuwe konijntje @cecildelevingne” Met ook een foto samen met Cecil, plus de tekst ‘#regram my Mumma’. Op deze en op andere foto’s is te zien hoe de twintiger de kleine grijze Cecil uitvoerig knuffelt en kust.
Tot slot heeft ook zangeres Taylor Swift niet alleen een Twitter-account voor haar kat ‘Meredith Swift”, maar krijgt deze ook al een eigen Wikipedia pagina. Taylor post ook regelmatig video’s van haar en Meredith op haar officiële YouTube channel. Druk maar eens op deze link, als je benieuwd bent hoe Meredith zijn ‘Miauuw’ klinkt: https://www.youtube.com/watch?v=ggwKZh6TsNU
Zelf vind ik het wel grappig dat deze dieren ook al hun eigen pagina krijgen. Ik begrijp dat fans het fijn vinden om de huisdieren van hun favoriete ster te volgen. Maar wat ik wel jammer vind, is dat in het geval van Britney, er toch ‘toevallig’ op het account staat: “Koop het nieuwe album van Britney! Nu in de winkels!” Op die manier worden de dieren gebruikt als commerciële stunt en dit is toch wel niet de bedoeling. Gelukkig beseffen de dieren zelf er niet te veel van. Hoop ik…
Synthia Cocquereaux
Communicatiemanagement
Op 8 mei organiseerde onze Thomas More hogeschool het grote politieke verkiezingsdebat. Eerlijk gezegd had ik er geen grote verwachtingen van, aangezien ik amper in politiek geïnteresseerd ben. Ik laat politieke kwesties nu eenmaal liever over aan mensen die er stand van zaken van hebben.
Daarentegen vind ik het wel spannend wanneer verkiezingstijd aanbreekt. Heel België staat in rep en roer en overal in de media discussiëren mensen over wie nu juist ons Belgen landje moet regeren. Meestal laat ik het discussiëren over aan anderen, maar probeer ik toch mijn eigen oordeel over de politieke partijen te vormen.
Het debat zat qua opbouw zeker goed in elkaar. Moderator Xavier Taveirne zorgde ervoor dat het debat in goede banen werd geleid, wat zeker nodig was aangezien de politici elkaar af en toe niet lieten uitspreken. De politici zelf, namelijk: Bart Somers (Open VLD), Kristof Calvo (Groen), Dirk Tuypens (PVDA), Servais Verherstraeten (CD&V), Philippe Muyters (N-VA), Barbara Pas (Vlaams Belang) en Caroline Gennez (sp.a) zaten aan een tafel vrij dicht bij de leerlingen. Maar het meeste heb ik toch genoten van de sappige cartoons, dat Maarten creëerde tijdens het debat. Vrij indrukwekkend hoe hij telkens de thema’s onder een cartoon kon neertekenen. Alhoewel deze cartoons mij ook wel behoorlijk hebben afgeleid tijdens het debatteren.
Ik vind het wel goed dat Thomas More een verkiezingsdebat heeft georganiseerd. Zo worden de leerlingen voldoende geïnformeerd, wat toch belangrijk is aangezien wij de nieuwe generatie stemmers zijn. Ik voelde me wel betrokken tijdens het debat, omdat de onderwerpen toch over hedendaagse problemen gingen, zoals de klimaatproblematiek, immigratie, gas boetes enz. Al was ik het niet altijd eens met ‘de stem van de leerlingen’ Mira Kaloshi die men op het debat aan het woord liet.
Tot slot kan ik concluderen dat het politieke debat wel interessant was om op aanwezig te zijn. Ik was wel benieuwd hoe de politici zouden reageren op de toch wel moeilijke thema’s van vandaag die problemen vormen in België. Zelf zou ik absoluut geen politieker kunnen zijn. Het is een stressvolle job, waarbij je steeds moet discussiëren en je standpunt bij moet verdedigen. Een verkiezingsdebat van onze school is voor hen dagelijkse kost. Nou, laat ik dan toch liever maar wat gaan dromen over koetjes en kalfjes, haha.
Synthia Cocquereaux
Communicatiemanagement
Ben jij soms ook non-stop aan het rennen en voelt je leven als een race tegen de klok? Dan heb je een gebrek aan me-time. Kies dus wat vaker voor jezelf en durf eens “nee” te zeggen.
We kennen het allemaal wel: “Wil je even dat klusje overnemen?” Ja hoor, geen probleem! Dat, plus een hele waslijst aan andere taken… Feit is dat we met z’n allen worden overladen met dringende verzoeken van vriendinnen, collega’s, kennissen of van je ouders. We krijgen geregeld vragen die we steeds beantwoorden met een volmondige ‘ja hoor’. Waarom zeggen we niet eens vaker ‘nee’?
Roos Vonk, hoogleraar sociale psychologie aan de Radboud Universiteit, heeft hier een studie rond gemaakt. Volgens haar is de grootste trigger om op alles “ja” te zeggen, dat we het immens belangrijk vinden om aardig gevonden te worden. En daarin zijn we niet zo kieskeurig. Zo willen we bijvoorbeeld aardig gevonden worden door onze vriendinnen en familie, maar ook door onze collega’s en ja, zelfs door het meisje achter de kassa in de supermarkt!
Roos verklaart het als volgt: “Zeg je: ‘Nee, ik kan dit helaas niet doen’, dan loop je het risico dat iemand je niet leuk vindt.” Jouw weigering kan namelijk een onaangenaam gevoel oproepen bij de andere, een spanning creëren of zelfs een ruzie veroorzaken. Dit soort onzekerheid, angsten of schuldgevoel zorgen ervoor dat we het woordje ‘nee’ maar moeilijk uit onze mond krijgen en ‘ja’ zeggen omdat dit de beste oplossing lijkt. Maar voor jezelf voelt dit niet altijd fijn.
Roos Vonk geeft het advies om je tijd te nemen: “Het punt met ‘nee’ zeggen, is dat je een afweging wilt maken tussen jouw belang en dat van de ander. Als je door een verzoek wordt overvallen, kun je die afweging niet maken. Creëer daarom ruimte. Je hoeft niet altijd direct te antwoorden. Zeg dat je even wilt nadenken of het wel uitkomt. Ergens de tijd voor nemen, is niet erg. Het laat juist zien dat je het verzoek belangrijk vindt en dat dwingt alleen maar respect af.”
Wel, laat ik deze tips van Roos zeker onthouden, aangezien ik zelf niet zo sterk ben in ‘nee’ zeggen. Tot slot nog een gouden tip van Roos: “Begin met ‘nee’ te zeggen tegen goede dingen, zodat je ‘ja’ zegt tegen de beste dingen!”
Synthia Cocquereaux
Communicatiemanagement
Marco Tempest is een illusionist met een technische achtergrond. In zijn filmpje ‘And for my next trick, a robot’ op TED.com, maakt hij duidelijk hoe robots in onze samenleving zullen integreren. En dit met hier en daar een vleugje magie om het geheel leuker te maken. Zeker een aanrader!
Het belangrijkste struikelblok waarom robots nog niet in onze samenleving terug te vinden zijn, is omdat we er bang voor zijn, we weten niet wat de gevolgen zullen zijn. We zijn op dit vlak ook erg beïnvloedbaar door de filmindustrie. Er bestaan genoeg voorbeelden van films waarin robots de wereld overnemen en ‘de slechterik’ zijn. Maar we vergeten dat we deze zelf creëren, we kiezen zelf wat robots wel en niet kunnen. Ze zijn namelijk niets meer dan een computer die door mensen geprogrammeerd is.
In het filmpje op TED.com heeft Marco zijn eigen robot meegebracht, Eddy. Hij toont ons aan hoe een robot gemaakt kan worden op een manier zodanig dat we er niet langer bang voor moeten zijn. Eddy reageert op de impulsen van een mens, ook al zijn mensen door de ogen van een robot erg onvoorspelbaar. Hij is gemaakt om te interageren met bewegingen en andere impulsen van de mens en doet enkel wat wij hem opleggen.
Ook ik stel mijzelf de vraag hoe dit allemaal gerealiseerd kan worden en hoe ver de mens hiermee kan gaan. Bestaat er echt een punt waarop het uit de hand kan lopen en de beslissingen die we maakten niet meer onomkeerbaar zijn? Ik denk wel dat robots de samenleving kunnen optimaliseren. Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan de medische sector, waarbij robots erg van pas kunnen komen bij lange operaties en dergelijke. Maar of de robot een volwaardig lid kan worden van onze samenleving, betwijfel ik zeer sterk. Ik zie mezelf binnen x-aantal jaar in elk geval niet op café gaan met een robot als vriend.
Benieuwd hoe dit verder zal evolueren ben ik alvast wel.
Yessica Laeveren
8 mei 2014. De dag van het groot verkiezingsdebat dat doorging op een campus van de Thomas More hogeschool te Mechelen. Hier was ook ik, politieke leek, aanwezig.
Namen als Bart Somers (Open VLD en burgemeester van Mechelen), Caroline Gennez (sp.a), Kristof Calvo (Groen), Dirk Tuypens (PVDA), Servais Verherstraeten (CD&V), Philippe Muyters (N-VA) en Wim Wienen (Vlaams Belang) zouden komen debatteren over de stellingen die de leerlingen van onze school bezighouden.
En een debat kregen we, hier en daar werd al eens een stem verheffen of stevig in discussie gegaan. Meningen werden ingenomen en de genodigden kregen antwoord op hun vragen. De politici kwamen op voor hun mening en waren vastberaden om de stem van de aanwezige studenten binnen te slepen.
Interessante thema’s kwamen aan bod, daar bestaat geen twijfel over. Maar laat ik eerlijk zijn, ik kan niet navertellen wat er tijdens het debat gezegd werd. Of dit nu kwam door ene Maarten die live cartoons tekende op een groot scherm of door mijn gebrek aan interesse in de politiek, kan ik niet met zekerheid zeggen (al gok ik op het tweede).
Hoe het komt dat ik totaal geen interesse heb in politiek kan ik moeilijk uitleggen. Ik heb gewoon het gevoel dat wij als ‘gewone burgers’ geen inbreng hebben. Ook al kiezen we voor een bepaalde persoon en een bepaalde partij, uiteindelijk worden de geplande werkpunten toch niet verwezenlijkt. Door coalities die moeten worden aangegaan komt de tegenstand op politiek vlak steeds uit verschillende hoeken en kunnen politici hun plannen vaak niet uitvoeren.
Je merkt het zelf wel, Yessica en politiek zijn geen match en dat zal het waarschijnlijk nooit worden.
Yessica Laeveren
Deditio 